Shin Megami Tensei V: Vengeance Review - Groter, beter en toegankelijker (2024)

Zoals traditie lijkt te worden voor de reeks, krijgt nu ook Shin Megami Tensei V een tweede release met nieuwe demonen, quality of life updates en een (deels) nieuw verhaal. Maar anders dan de Apocalypse-editie van deel vier, blijft het bij Shin Megami Tensei V Vengeance niet bij het nieuwe verhaal. In plaats daarvan wordt het gebundeld met alle content van de originele game. Naast het nieuwe verhaal kun je dus ook alles uit de originele release (her-)spelen met nieuwe systemen en verbetering in spelbalans - en dat op meer platforms dan enkel de Switch. Of je al bekend bent met het origineel of niet, Vengeance is een wezenlijk nieuwe ervaring en de beste manier om deze toch al uitstekende JRPG te spelen.

De voorloper van Persona

Mocht je nog nooit van de reeks gehoord hebben: Megami Tensei is waar het allemaal begon. Niet alleen zijn de Persona games als spin-offs van ‘MegaTen’ begonnen, het was ook de game die het verzamelen van monsters op de kaart heeft gezet - lang voordat Pokémon het concept tot één van de grootste IP ter wereld wist te bombarderen. Megami Tensei heeft in feite de blauwdruk gemaakt voor beide games.

Toegegeven, er zijn wat fundamentele verschillen tussen SMT en bovengenoemde franchises. In tegenstelling tot Pokémon vang je hier geen schattige monstertjes, maar sluit je verdragen met engelen en demonen geïnspireerd door werkelijke religies, mythen en magische tradities. Ook zijn de turn-based gevechten die je ermee voert een stuk uitdagender. Elk gevecht kan met een enkele verkeerde inschatting tot een game over leiden.

Bij Persona wordt vergelijkbaar geweld afgewisseld met een persoonlijk verhaal waarin allerlei maatschappelijke problemen worden aangekaart. In Shin Megami Tensei is het verhaal een stuk grootser in thematiek, maar ook een stuk minder aanwezig. Je speelt ook hier een scholier met magische krachten, maar in plaats van het navigeren van sociale situaties op school, zul je hier een weg moeten vinden tussen de macht van God en die van Satan. Dat klinkt spannend, maar het uit zich vooral in filosofische clichés. Wat is de rol van de mens in het universum bijvoorbeeld, en hoe moet de macht verdeeld worden om een eerlijke en juiste maatschappij te bouwen?

Eigen keuzes

Het zijn grote vragen waar een game met geen mogelijkheid antwoord op kan geven. Daarom laat het spel het antwoord aan jou over. Verschillende NPCs vertegenwoordigen de ideologieën waar je uit kunt kiezen, en door dialoogkeuzes of het behalen van specifieke subquests kies jij een toepasselijk einde. De originele game gaf je zo vier opties. Je kon de wereld herstellen zoals het was bijvoorbeeld, of het volledig opnieuw opbouwen met een totaal andere machtsverdeling. Met Vengeance komen daar twee nieuwe keuzes bij.

Het toevoegen van die twee vertakkingen heeft meer impact dan je zou denken. Direct bij het starten van een nieuwe game, word je hier al mee geconfronteerd. Je krijgt namelijk de keuze om een nieuwe NPC, Yoko Hiromine, te ontwaken. Doe je dit, dan neemt het verhaal een andere wending. In eerste instantie worden bekende gebeurtenissen wat gewijzigd met nieuwe NPCs en vijanden. Naarmate je verder in het verhaal geraakt, laat het de oude verhaallijn steeds verder los en kom je in geheel nieuwe gebieden, om je in de finale weer naar bekend terrein te brengen. Verwacht hier verhaaltechnisch niet te veel van: de nieuwe plotlijn is net zo magertjes en pretentieus als de originele. Wel weet het, door NPCs als Yoko meer te betrekken, wat persoonlijker aan te voelen.

Wijziging in gameplay

Vengeance geeft de NPCs niet alleen verhaaltechnisch meer ruimte. Eén van de wijzigingen in gameplay is dat ze nu ook deel van je party uitmaken. Dat klinkt spannender dan het is. In feite vullen ze eenzelfde rol als een demoon zou doen, alleen heb je minder keuzevrijheid in hoe je ze inzet. Je hebt immers geen invloed op de statistieken of vaardigheden van je menselijke handlangers. In tegenstelling tot demonen kunnen ze wel voorwerpen gebruiken, waardoor ze in theorie in elk gevecht mee kunnen komen. Het zal niet per se je party compositie omver gooien op lange termijn. Wel gaan de personages, en hun rollen in het verhaal, een stuk meer leven nu je ze niet alleen in cutscenes tegenkomt.

Niet alleen menselijke handlangers krijgen in Vengeance wat meer persoonlijkheid. In de nieuwe Haunts kun je ook je team van demonen beter leren kennen. Haunts zijn te bereiken vanuit elk savepunt en brengen je naar een plek waar je met al je metgezellen kan babbelen of ze kunt overladen met giften. Soms hebben je demonische maatjes zelfs een kadootje voor jou, of willen ze de stand van zaken met je bespreken. Heel af en toe leidt dit zelfs tot een verhoging van hun statistieken.

Een stuk toegankelijker

Uiteraard blijft het daar niet bij. Vengeance zit vol wijzigingen die de game toegankelijker maken, nog meer diepgang geven, of gewoonweg vervelende taakjes vergemakkelijken. Denk aan kleine nieuwe features zoals de mogelijkheid de stats van je hoofdpersoon opnieuw te verdelen, of monsters direct vanuit je compendium te combineren. Ook wordt het samenstellen van je perfecte party nog interessanter omdat elke demoon nu een eigen passieve vaardigheid heeft en specifieke samenstellingen van demonen nieuwe ultieme aanvallen kunnen doen. En dan zijn er nog zaken als een verhoogde level limiet, en een nieuwe moeilijkheidsgraad, nieuwe quests, monsters en vaardigheden. Sommige van deze veranderingen lijken klein: de mogelijkheid om altijd en overal te saven bijvoorbeeld. Toch heeft het een enorm effect op hoe je een uitdagende - soms haast oneerlijke - JRPG als deze ervaart.

Waar SMT V zich het meest onderscheidt van zijn voorgangers, is in hoe je je personage voortbeweegt. Voorgaande games waren voornamelijk dungeon crawlers waar je door krappe krochten navigeerde. V zet daar een open wereld vol geheimen en collectibles tegenover waarin je rond kunt rennen en springen. Ook dat is dit keer een stuk plezieriger om te doen. Dat komt deels door simpele features als de mogelijkheid om uit te zoomen. Minstens net zo prettig is de toevoeging van Magatsu Rails: dit zijn rails waarmee je van en naar voorheen verkende, moeilijk bereikbare plekken kunt reizen, door op de rails te grinden. Niet alleen handig dus, maar ook erg cool.

Daarbij is Shin Megami Tensei V met Vengeance voor het eerst beschikbaar voor Xbox, PS en PC, met de grafische boost die je daarvan mag verwachten. Nu blijven de graphics technisch gezien relatief simpel, maar de uitstekende art direction komt er met een hogere resolutie en 60 frames per seconde toch een stuk mooier uit. Gek genoeg zijn hier niet alle performance problemen van het origineel mee verholpen. Ook op de PS5 merk je lichte vertraging wanneer het in een gevecht jouw beurt wordt, bijvoorbeeld. Erg storend wordt het gelukkig nooit.